T

radycja tajskiego masażu kształtowała

się przez wiele stuleci i prawdziwe jej

korzenie są spowite mrokami historii.

Tajlandia, podobnie jak cała Azja

południowo-wschodnia, pozostawała od

czasów starożytnych pod wpływami

cywilizacji indyjskiej i chińskiej. Trudno

dziś rozstrzygnąć jak wielki wpływ

wywarły Indie i Chiny na wiedzę

medyczną Tajlandii i jak wielki jest udział

tradycji lokalnej. W masażu tajskim

istnieją podobieństwa do koncepcji i

praktyk chińskich, zaś nazwy linii

energetycznych wywodzą się z sanskrytu

i Ajurwedy. Dokładne zbadanie

pochodzenia technik masażu tajskiego

jest dziś niemożliwe. Wiadomo, że wraz z

buddyzmem do Tajlandii została

przeniesiona indyjska tradycja medyczna

Ajurwedy. Według podań wiedza

medyczna została w cudowny sposób

przekazana

"

Ojcowi Medycyny”.

Starożytne teksty pisane w jęz. Palijskim

i Sanskrycie wspominają o wybitnym

lekarzu Shivago Komarapaj. Leczył on

Buddę i jego uczniów. Był też                  

nadwornym lekarzem króla Magadhy,      

starożytnego państwa leżącego w

północnych Indiach. Pod nazwą Ojca

Doktora jest on uznawany za założyciela

tradycji masażu tajskiego. Do dnia

dzisiejszego istnieje zwyczaj

wypowiadania modlitwy do Ojca Doktora

przed każdym zabiegiem (Wai Khru).

Wypowiada się ją również w ośrodkach

szkoleniowych jako rozpoczęcie i

zakończenie dnia zajęć.

  Przez wiele stuleci masaż tajski był

wykonywany głównie przez mnichów w

klasztorach zwanych

Wat, następnie rozpowszechnił się wśród

wioskowych uzdrowicieli i był

przekazywany w rodzinach.

Co ciekawe, wiedza, która towarzyszyła

praktyce tajskiego masażu kształtowała

się wyłącznie na bazie doświadczeń i

intuicji, bez żadnego odniesienia do

anatomii, gdyż sekcje zwłok były w

Tajlandii zakazane, jako, że ciało ludzkie

było uznawane za święte. Masaż stanowił

jedną z czterech gałęzi tradycji

medycznych Tajlandii obok

ziołolecznictwa, dietetyki i praktyk

rytualnych.

Pierwsze wzmianki w językach

europejskich na temat masażu tajskiego

to relacje francuskiego kupca Simona de

la Loubere, który w 1690 r. w swoich

relacjach z podróży tak opisywał praktyki

syjamskich lekarzy: „ polegają na

procedurach przekazanych im przez

przodków, nigdy ich nie zmieniając nie

wiedzą nic na temat anatomii i chirurgii

(...) Osoba zręczna w swej sztuce

wstępuje na ciało chorego i ugniata je

swoimi stopami”.